O książce: 2015 / „Ze szpitala wyzdrowiałego chłopca przewieziono nie do daczy, ale do kamiennego dwupiętrowego budynku, otoczonego blaknącą zieleń topoli. W sierocińcu, według spisu ogólnego, mieszkało dokładnie trzydzieści sierot i sześćdziesiąt osiem sierot społecznych – tych, których rodzice przypuszczalnie żyli. Można było wycisnąć od kogoś część alimentów, ktoś umiejętnie się ukrył lub zmarł w zapomnieniu, a dziecko bez zgody rodziców krwi na adopcję zgodnie z prawem pozostawało w sierocińcu aż do pełnoletności. Chłopiec miał szczęście: był pełnoprawnym sierotą i mógł mieć nadzieję na znalezienie rodziny…»